Mijn reis
Reisbestemming?
Marokko: Nador, dan Al Hoecima, Tammasint, Imzoerem en Yayaden.
Reisgezelschap?
M'n echtgenoot, een hoofd vol herinneringen en een hart vol emoties.
Vervoersmiddel?
Eerst het vliegtuig tot in Nador, dan een klein autootje richting het Rifgebergte.
Dit neem ik zeker mee!
- M’n zomerse, roze sjaal als bescherming voor de zon en zonnecrème factor 50
- Een statief, een compact camera, onopvallende kleren om niet te dominant aanwezig te zijn en mee te integreren in de massa. Geeft meer vrijheid als kunstenaar en fotografe.
- Een roman of twee om te lezen in de hotelkamer en een klein notitieboekje.
- M’n geliefde man aan m’n zijde als vaste waarde en fijne chauffeur om door het Rif te rijden.
- En mijn extra paar ogen, verborgen in de relfexcamera… als de douane natuurlijk weer niet moeilijk doet.
Ik kijk uit naar:
- Warm, zonnig weer met veel lekkere muntthee
- boeiende fotografische momenten en leuke locaties om te fotograferen
- Mooi zonlicht dat sterke warme contrasten geeft aan het beeld. Decoratieve vormen, patronen, kleurrijke omgevingen
- Expressieve mensen en misschien leuke rituelen om beeldend vast te leggen…interessante koppen fotograferen, schetsen maken, …
Mijn leukste herinneringen aan onderweg:
In Yayaden, een klein gehucht midden in de Rif Bergen, ligt het graf van m’n vader. De definitieve rustplek van m’n vader omringt door mooie natuur en rijke kleurenpracht van aarde zo rood. En amandelbomen vol bloesems.
Het moeilijkste om op het einde van de vakantie achter te laten:
Ik ben altijd blij om naar Marokko te gaan maar ook om terug te vertrekken richting Europa. Ik heb het niet moeilijk om iets achter te laten in Marokko. Het is daar en blijft daar, altijd beschikbaar. De herinneringen gaan overal mee naartoe, als een foto of een gedachte in m’n geest.
Mijn thuisgevoel:
Er is altijd een dualiteit. Ik blijf met gemengde gevoelens zitten, me eeuwig toerist voelen in Marokko, herinneringen schieten terug door m’n hoofd van toen ik er was als kind... Enerzijds is alles zo herkenbaar, zo vertrouwd en anderszijds moet ik mezelf altijd herdefiniëren en mezelf terug vinden.
Ik heb altijd een beetje het gevoel mezelf te streng te controleren, te censureren, wat mag, niet mag, waarmee ik rekening moet mee houden zonder te shockeren... Ik kijk vaak naar mezelf in derde persoon, als ik in Marokko ben. Ik blijf alert en sta op scherp, kijk kritisch en zie veel verandering…zowel positief als negatief. Het is een gemengd gevoel om voet te zetten in Marokko, het blijft toch meer het land van m’n vader… waar ik me met momenten minder vrij voel dan in België of Antwerpen…
Ik zie België als thuisland. Marokko als vakantieland, waar m’n vader rust. België als thuisland waar ik mezelf kan zijn, kritisch, vrij en ongeremd, werkend en creërend met m’n familie en vrienden aan m’n zijde, waar ik echt een toekomst probeer uit te bouwen.
Ik voel me overal thuis, waar ik vooral mezelf kan zijn en gerespecteerd voel voor wie ik ben en hoe ik denk, door de wereld ga, sta of wandel… een open wereld met veel ruimte voor persoonlijke groei en veel dialoog en met momenten discussie.. Ik voel me vooral Faryda, een wereldburger : kunstenaar en mens.
