Het is de eerste keer dat ik een trouwfeest bijwoon in Marokko en ik moet zeggen dat het een groot verschil is met de Marokkaanse trouwfeesten in België. Beter of slechter, dat laat ik in het midden. Wat vast staat is dat het in ieder geval veel langer duurt. In België duren de feesten twee dagen, de eerste dag is het de henna-dag en op de tweede dag wordt het eigenlijke feest gevierd. In Marokko dansen drie dagen én nachten lang jonge meisjes in het rond en krijsen oude vrouwen Berberse en Arabische liederen.
Op de henna-dag zag ik een traditie die ik nog nooit heb mogen meemaken, namelijk “arazik”. De bruidegom wordt omringd door een groep mannelijke familieleden en zij stappen zeven keer heen en weer aan de oprit. Ondertussen zingen ze emotionele liedjes, over de bruidegom die het huiselijk nest verlaat. De bruidegom is 30 en het was volgens mij dus hoog tijd, maar dat werd er niet gezongen. Hij zet zich daarna neer in de zetel en een tante smeert wat henna op zijn pink en in het midden van zijn handpalm. Ondertussen gooit de broer van de bruidegom geldbriefjes op tafel en begint iedereen rond de tafel te dansen en te zingen. Een kleine cultuurschok, maar een geweldig (en hilarisch) tafereel!
De dag nadien is het tijd voor het trouwfeest en in een grote tent op het dakterras zijn 20 tafels bezet door deze gigantische familie. De magen worden rijkelijk gevuld en de trommels weerklinken tot diep in de nacht. En iedereen fluistert hetzelfde toe aan het kersverse bruidspaar: Allahi kemel bel ghair, moge Allah jullie huwelijk vervolmaken...
Hanan is 22 jaar oud en studeert bijna af als communicatiewetenschapper. Deze zomer verblijft ze drie weken in Marokko, waar ze schrijft over de ervaring om als Marokkaanse Belg op vakantie te gaan naar het land waar haar ouders geboren zijn. Voor Gazet van Antwerpen houdt ze een reisblog bij. Haar eerste tussenstop: Tanger.
