Twee neven van me trouwen. Dat valt mee. Sommige vakantiegangers houden er een heuse trouwmarathon op na. Elke dag is er wel ergens een huwelijk te beleven. Soms in dezelfde straat. Twee in één week. Je ziet het meteen aan de versierde huizen. Of je hoort het aan de vreugdekreten. Gisterennacht nog meegemaakt. Net of het hele gebeuren zich in mijn slaapkamer afspeelde.
Dat is het mooie aan Marokko. Alles mag en alles kan. Niemand komt klagen over de decibels. Je hoeft niet bang te zijn dat er plots agenten voor je deur staan vanwege geluidsoverlast. Niemand zal de lokale politie bellen. Niemand doet moeilijk. Nee, dat is 7shouma (een schande). Een bruiloft is ontzettend belangrijk en een blijde gebeurtenis. Het staat hoog in het vaandel bij de Marokkaanse gemeenschap.
Voor het huwelijk van mijn neef en zijn aanstaande moesten we even twee uur reizen. Eerst halte: la familia om even de bruidegom begroeten. Daar kleed ik me snel om in mijn kaftan, mijn Marokkaanse feestjurk. Het feestje begint laat. Zo rond elf uur komen we samen met de moulay (bruidegom) in de zaal aan. En hoe. Een toetstoet, noem ik het: al toeterend met een rij auto’s achter elkaar. Luide muziek in de auto en maar klappen. Mensen aan de kant komen aangelopen en zwaaien. Ik zeg het je: trouwen werkt aanstekelijk. Daar aangekomen, gaan de jonge ongetrouwde meisjes achter de bruidegom staan en zingen samen het bruiloftslied. Slaaaaaatou slam … we begeleiden de moulay naar binnen. Iedereen staat op om een glimp te vangen van de bruidegom. Ik hoor de jonge meisjes giechelen onder elkaar. Hoe ziet hij eruit? Is ie knap?
De dj speelt erg luid in een kitschy gedecoreerde Marokkaansezaal. Jonge meisjes beginnen te heupwiegen en te buikdansen. De bruiloft speelt zich af in twee aparte zalen. Mannen en vrouwen gescheiden.
Enkele uren later komt de tasrith (de bruid) eindelijk aan. Deziana (de styliste) heeft heel erg haar best gedaan. Ik schrik een beetje. Ik krijg net niet de bleke teint van de bruid. De bruid is helemaal witgepoederd en zwaar gemaquilleerd. Hier vinden ze het allemaal prachtig. Maar ik moet even slikken. Haar eerste jurk (ja, er komen nog twee) is overladen met tal van gouden kettingen. Deze stijl noemen ze ‘tetouania’. Een typisch bruiloftsjurk uit omstreken Tanger en Tetouan. De bruid kijkt niemand aan en staart heel de tijd naar de grond. Dat hoort zo. Iedereen drumt zich naar het kersverse stel. Iedereen wil met de bruid en bruidegom op de foto staan. Ik word ook geroepen.
Zo wordt dit tafereel nog twee keer overgedaan. De dj speelt onafgebroken de grootste hits. Vrouwen kletsen, dansen, er worden volop foto’s genomen. We krijgen Marokkaanse zoete koekjes en atay na3na3 ( Marokkaanse thee). Het is inmiddels 3 uur in de ochtend. Mijn maag begint steeds luider te knorren. We hebben nog geen eten gekregen. Ik begin wat slapper te worden. Enkele keren dommel ik bijna in. En dan wordt uiteindelijk iedereen opgeroepen om te gaan eten. Bismillah!
We krijgen de bruid voor een laatste keer te zien. Naast haar bruidegom glundert ze in haar witte bruidsjurk. De bruidstaart wordt gesneden. We zijn aangekomen bij de laatste etappe: het pasgetrouwd koppel begeleiden naar hun huisje. Opnieuw geen schroom om de claxon eens goed te laten horen. Het is inmiddels half zes in de ochtend. Maar geen haan die er naar kraait.
