Met een diepe schaamte zei ik "Ik ben naar Marokko geweest, juffrouw.". Ik zweeg over de apen die in Jeema el-Fnaa op mijn schouders kropen, de cobra's waarnaast ik moest staan voor een foto. Van moeten ook al was ik aan het huilen van angst want mijn vader had de slangenbezweerder al betaald. Ik vertelde niets over de autorit langs de prachtige kustlijn van Casablanca naar Tanger, de landschappen die veranderden als je van Noord naar Zuid reed: koeien op de wei werden kamelen langs de weg. En ik zei zeker niets over de ezelritjes in de Atlasgebergte, de mooie witte stranden en het turquoise water van Asilah of de boottocht over de Straat van Gibraltar. Marokko was echt niet cool. Bovendien maakten we de reis met de auto. "En hoe zijn jullie naar Marokko gereisd?" Verdorie, waarom konden we niet als normale mensen met het vliegtuig reizen? "Met de auto, juffrouw." Plots waren alle gezichten op mij gericht. "Dat zal wel een lange rit zijn geweest. Twee of drie dagen? Waar sliepen jullie dan als jullie onderweg waren?" Misschien had ik best wat meer over mijn vakantie verteld want nu kreeg ik de meest gênante vragen. "We sliepen in de auto, juffrouw." Waarop ik "Ooohhh" en "Huuhhhh" hoorde. "Zal wel een avontuur zijn geweest. Nog iemand naar 'Tien Om Te Zien' geweest?".
Als ik ouder werd en dus de leeftijd bereikt had om met vriendinnen te reizen, ging ik overal naartoe maar niet naar Marokko. Ik verkende de meest verre oorden waar iedereen jaloers op kon zijn om dan toch te beseffen dat mijn liefde voor reizen gegroeid is in mijn kindertijd. Om mezelf toe te geven dat Marokko zich diep in mijn hart genesteld had en ik, elke keer als ik in mijn vaderland aankom, ik telkens weer smoorverliefd werd op dit land. Marokko is voor mij pure nostalgie: in elke hoek schuilen herinneringen uit mijn kindertijd, de geuren doen me reizen naar het verleden. Marokko is net als een zus of broer die zonder een woord te zeggen uit mijn leven verdween en die ik elk jaar ga opzoeken. Uit liefde. Voor Marokko.