Maar wat laat ik achter? De vriendelijkheid van de bakaluitbaters en de service in Konak restaurant? Piece of cake om die in te ruilen voor mijn dierbaren. Enkele fijne vrienden die ik opnieuw een winter lang niet zal zien? In België is er een handvol onvervangbare vrienden naar wier gezelschap ik hunker. Wat doet mij telkens met pijn in het hart mijn koffer pakken? Deze vraag stel ik mij dit jaar een hele vakantie lang. Het zijn zeker niet de veel te luidruchtige buren. Niet het streepje zeezicht dat mij gegund is vanop mijn balkon. Het zijn niet de discoritmes en de arabeskklanken die door deze straat gieren. Het zijn niet de marktjes die goedkope waar aanprijzen tot ieders genoegen. Het zijn niet de terrasjes waar ik sinds dit jaar rebelleer vanwege de veel te trage bediening. U ziet mijn Turks is echt wel verbeterd, ik kan nu ook al ruzie maken in het Turks. Over enkele jaren is ook hier mijn reputatie van vriendelijke, beleefde dame verdwenen en zal de koppige en eigenwijze Josiane van België haar intreden doen.
Ik wil hier zijn vanwege mijn balkon. 20 m2 witte tegels zijn in de zomer van mij. De wind suist door mijn haren, seramiksan ligt op mijn knieën. Op dit terras vind ik mezelf terug. En home is niet meer of niet minder dan dat: jezelf vinden. Vraag het aan Freud of één van zijn opvolgers waarom deze tegels de mijne zijn. Laat hen uitleggen wat ik niet onder woorden kan brengen. Stop met kijken naar lifestyle programma’s die ons willen doen geloven dat we alleen een thuis hebben wanneer het decor trendy is aangepast. Geluk zou te vinden zijn in de juiste kleur en het juiste design. Mijn tegels zijn ordinair, mijn zetel is stuk en de tafel wankelt. Het plastic van de stoelen plakt irritant aan je billen. En ieder jaar maak ik plannen om het hier wat te verfraaien met bloembakken en decoratie tegen de muur. Dit jaar heb ik de zetel geschilderd, volgend jaar laat ik hem opmaken.
Wanneer ik hier ’s avonds of vroeg in de ochtend alleen mijn gedachten orden dan is het hier home very sweet home.
Over enkele dagen staat Eren mij op te wachten op Schiphol. Dit zal pas echt home zijn. En dan komen Gurkan en Esther en mijn wereld is vol. Er zal alleen het balkon zijn dat leeg achterblijft en diep in mij een gevoel van gemis zal voeden een hele winter lang.
