Toen ik in 1988 voor de eerste maal naar Turkije ging, maakten mijn man en ik graag ritjes met auto in de bergen rond Eskisehir. Op één van die tochten kwamen we langs de weg een herder tegen. We stapten uit want het panoramisch zich was adembenemend op die plek. Prachtige vallei lag aan onze voeten. We namen onze picknick uit de koffer en installeerden ons. Gürkan nodigde de herder uit om met ons het brood, de tomaten en kaas te delen. Na de nodige bevelen te hebben gegeven aan zijn hond, kwam hij naast ons zitten. En de man begon te vertellen: over de vallei, over het leven in de vallei. Iedere vage weerkaatsing diep onder ons kreeg dankzij hem verklaring en verhaal. Uren hebben we naar hem geluisterd. De hond vond het goed. Nu en dan kwam hij even poolshoogte nemen en ontving hiervoor dankbaar een stukje brood. De uren verglijden en steeds lager zakt de zon. Na de adembenemende zonsondergang vertrekt de herder met hond en schapen richting vallei. Wij rijden richting bewoonde wereld.
Terug in België vroegen mijn vrienden mij wat ik allemaal gezien had in Turkije. Topkapipaleis? Nemrutdag? Pamukkale? …
Telkens moest ik nee zeggen. Verontwaardigd werd mij gevraagd wat ik dan wel gedaan had in Turkije. “Ik heb samen met een herder op de top van een berg naar een prachtige vallei gekeken.” was mijn antwoord. Ik ben niet zeker of ze het begrepen hebben. Maar ik had het gevoel dat ik Turkije die namiddag gezien had.
Mijn reis
Reisbestemming?
Turkije: Istanbul - Sarimsakli
Reisperiode?
Van 30 juni tot 30 augustus
Reisgezelschap?
Ik ga alleen maar ik krijg bezoek van mijn dochter, man en een vriendin.
Vervoersmiddel?
Met het vliegtuig naar Istanbul en de bus naar Sarimsakli
Het moeilijkste om achter te laten?
Mijn man en kinderen die niet zo'n lange vakantie kunnen nemen. Steeds de vrees: zal er iets gebeuren en hebben ze dan mijn hulp nodig.
Dit neem ik zeker mee!
Altijd boeken en deze keer heel wat pennen en notaboekjes
Ik kijk uit naar:
- Çay drinken, verloren lopen in de smalle straatjes van Ayvalik.
- Mijn ochtendwandeling langs de zee waarbij iedereen günaydin zegt.
- De geuren, kleuren, geluiden van de markt.
- Gewoon leven in Turkije.
Mijn leukste herinneringen aan onderweg:
Istanbul! Istanbul! Istanbul! Voor mijn dosis leven en vrijheid! Ik wil de Bosphorus zien, de meeuwen horen en het doffe hoorngeluid van de boten.
Het eerste wat ik doe na aankomst:
Çay drinken, de geuren opsnuiven, mijn oren spitsen en denken : ik ben thuis.
Mijn thuisgevoel:
Ik voel mij in beide landen thuis. De laatste jaren ben ik Turkije steeds meer en meer gaan beschouwen als mijn thuis. Ik geniet van de vriendelijkheid van de mensen, de beleefde omgangsvormen, de manier waarop een probleem in Turkije nooit een probleem is – alles is oplosbaar, het oeverloos gebabbel – in Turkije babbelen mensen met elkaar, de zon, de heldere lucht…
