Wat ik wel weet is dat het leven om liefde draait. Liefhebben en geliefd, verlangd worden. En dan is iedere tegel, iedere aardkluit, ieder grassprietje home. Home kan overal, home is simpel. Maar of liefde ook zo simpel is, weet ik steeds minder en minder. Zovele romans hebben gepoogd dit beest in ons een verstaanbare existentie te geven. Psychiaters, therapeuten verdienen er dagelijks sloten vol geld mee.
En toch betekent iedere nieuwe liefde beginnen van nul, niets weten, niets begrijpen. Het is springen in het duister en niet weten waar je terecht zal komen. Wordt het een zacht gazonnetje omringd met rozen en viooltjes? Wordt het een slijkerige sloot met hier en daar een vergeten fietswiel? Het kan ook bikkelhard beton zijn. En daarop terecht komen, doet pijn. Het springen is de kick, de adrenaline. De landing de realiteit.
Bij alles wat we ondernemen hebben we voorbeelden, instructies, richtlijnen die we al dan niet opvolgen. Bij liefde hebben we niets, zijn we bloot. We laten ons leiden door ons gevoel dat ons alleen vertelt wat wij willen en wat onze medespeler wenst is onontgonnen terrein. Natuurlijk graven we hier en daar een putje, leggen we op onze zoektocht ongekende beekjes bloot. Maar hoe diep graven we, hoe grondig? Het is voornamelijk giswerk, tasten in het duister van die impulsieve sprong. In liefde willen we bekoren, paaien onszelf bevredigen en weten we bij god niet wat de andere verlangt. Uiteraard praten we over gevoelens, verlangens, angsten maar ieder gesprek is geladen met eigen scoren. In liefde wordt niet zakelijk gesproken. Dit doet afbreuk aan de romantiek en de sensualiteit van het moment.
En voor we het weten staan we voor de schepen van burgerlijke stand. We hebben voorafgaandelijk veel gepraat. Over rozengeur en maneschijn, over aardse concrete aangelegenheden. Het waar en hoe. We zijn zelfs naar de notaris geweest om contractueel gewapend te zijn bij falen. Maar een contract tot slagen hebben we niet intern afgesloten. Wat verlang ik echt van jou op welk moment? Wat heb jij nodig op welk tijdstip? We komen openlijk eigenlijk niet tot de essentie. We vertrouwen er alleen maar op dat we het zullen voelen. We gaan een engagement aan met tussen de beide partijen een zwevend blanco vel papier. Mensen gaan uit elkaar vanwege dit ongeschreven blad. Mensen zetten door, frustraties verbijtend, vanwege datzelfde ongeschreven blad.
Wees u bewust van de valkuilen. Wees open zonder schroom. Verlies het ongeschreven blad niet uit het oog wanneer lijfelijke lusten de overhand nemen. U hoeft er geen letter op te noteren maar voel haar aanwezigheid, wees u bewust van haar bestaan. Het zal uw relatie ten goede komen. Gun uzelf de twijfel overdag zodat u ’s nachts iets comfortabeler de rust kunt vinden.
Ik gun het ieder hongerend hart. En seramiksan kijkt samen met mij toe of het u goed gaat.
