Oh, wat een rijkdom zo’n vrienden te hebben! Open geest, ruime belangstelling en steeds gelukkig met de onbeduidende details van het leven. En ondertussen twee kinderen die ik als baby moest verlaten en nu giechelen, mij te woord staan in het Engels en vooral bruisen van levenslust. Cemal, na zijn uren schitterende fotograaf. Tentoongesteld in Istanbul en New York. Maar Antwerpen en met uitbreiding België, had geen belangstelling voor hem. Ik heb de culturele centra afgedweild met zijn werk. Door mijn dweilen liggen ze er de dag van vandaag nog steeds proper bij. Cemal Yamalioglu, op de g een streepje, Red Star Line, vergeet deze naam niet. Deze Turk bracht Antwerpen prachtig in beeld.
Natuurlijk gaan we naar de Bosphorus, waar moet een mens anders heen in Istanbul? De Bosphorus : slagader, luchtpijp, keel van Istanbul! Gom even deze zee-engte weg en Istanbul verschrompelt tot een kneuterige, onhandelbare, karakterloze mensenmassa. Sabanci ogretmenevi, i zonder punt, o met twee punten en de g behoeft een streepje. Wat hebben die Turken toch met al hun punten? Willen ze de puntjes op de i? Net niet. Zo ken ik ze niet. Maar laten we bij de zaak blijven en niet leuteren over punten en komma’s. Sabanci puper de pup is een huis voor leraren. Je hebt er onnoemelijk veel in Turkije, waar je in ruil voor democratische prijzen kunt genieten van rust, spijzen en cultuur. Kan dit een idee zijn voor ons ministerie van onderwijs? Crevits, ook hier volg ik de actualiteit!
Nadien gaan we naar Kadikoy, met puntjes op de o. En dan begint mijn hart pas echt sneller te slaan. Smalle straatjes met charmante oude authentieke winkels, sommigen honderd en meer jaar oud. Ik beland in een winkel vol kruiden en geuren. De geuren zijn overweldigend! Ik wil alles aanraken en proeven. En het mag hier ook echt. Het moet hier zelfs. Je koopt in Turkije geen olijf of noot zonder die eerst geproefd te hebben. Ik word meegenomen naar één van de zovele restaurants: Ciya sofrasi, de c behoeft een streepje onderaan en de laatste i kan het zonder punt stellen. Probeer maar eens te kiezen tussen al die heerlijke gerechten. Mezzes naar hartenlust, vis, stoofpotjes… Ik ga voor humus en visne kofte en vergeet het streepje onder de s niet noch de puntjes op de o. Ja Vlamingen ik eet hier gehaktballetjes met krieken! Zo, zo verfijnd en zo zo Turks. Dit is één van die zeldzame momenten dat ik eens niet denk : “Gurkan kan dit beter klaarmaken”.
Kadikoy is slechts 15 minuten van Uskudar, punten op beide u’s, maar wat een wereld van verschil! Ook hier is het ramadan maar de opdringerigheid van deze religieuze traditie is hier spoorloos. En dan is Turkije mijn thuis. Laten we elkaars overtuiging, inzicht, levensbeschouwing respecteren zonder deze aan anderen op te dringen, zonder zelfs maar een oordeel te vellen over hoe ieder met de vragen des levens omgaat. Dit beeld neem ik mee uit Kadikoy met zijn moskeeën en Armeense kerk broederlijk naast elkaar, met daartussen de mensen die flaneren en genieten van een heerlijke maaltijd, een Efes op het moment dat zij daar zin in hebben. Morgen verlaat ik Istanbul maar ik ben niet zeker of ik daar zin in heb.
