Op het Taksimplein kijken we naar het nu zo rustige Gezipark en staan we samen stil en gedenken we zij die stierven of gewond geraakten door de agressie van de politie. Vandaag is het rustig maar wij drıe weten dat Turkije beeft, dat er in Turkije een tijdbom tikt.
Het Pera museum. Op de 5de verdieping troont Andy Warholl. Voor mij stilte. Ik ben ontroerd en geniet. Eindelijk echt. The real thing voor mijn neus. Een verdieping lager: Stephen Chambers. Nooit werk van hem gezien maar het vraagt om meer, het laat sporen na. Nog een verdieping lager een tentoonstelling van Turks porselein. Ook dit maakt mij stil. Drie verdiepingen genieten en stilte.
De deur uit, rechts, het is slechts een korte wandeling naar het Pera palas. De onvoorstelbare grandeur uit de tijd van de Orıent express. Ik krijg tranen in mijn ogen wanneer ik eindelijk dıt hotel betreed, zoveel jaren na Agatha Chrıstıe. Pera palas Istanbul – Metropole Brussel: vergane glorie, gelukkig maar. Maar vergeeft u het mij wanneer ik toch nog even vastklamp? Niet voor het ideëengoed, niet voor de grandeur maar enkel en alleen voor de schoonheid. Ik heb een Martini bianco besteld, jammer genoeg geserveerd in een niet Martini glas. Dıt ordinaire glas heb ik opgeheven om een toost uit te brengen op ... verleden, heden? Misschien gewoon op ieder die zoekt naar ZİJN plek op deze planeet.
