Mehmet leidt ons naar een prachtig terras in Cengelkoy. Wat rot dat ik dat nu niet correct kan spellen, geen Turks klavier op mijn tablet. Er moet een streepje onder de c en puntjes op de o. Het is er druk. Geen denken aan een plaats te bemachtigen met zicht op de keel, van Istanbul. Ik bestel een omelet met sucuk. Ik geniet maar weet dat diezelfde omelet gemaakt door Gurkan, met puntjes op de u, veel lekkerder smaakt. Jammer dat de Brederodestraat in Antwerpen geen zicht op de Bosphorus te bieden heeft.
Het is ramadan maar in Turkije heerst vrijheid van godsdienst. Of niet? Of minder? Mehmet wordt bij iedere ramadandag zenuwachtiger. Zijn vertrouwde eetplaatsen zijn gesloten overdag en hij neemt zich voor er na de ramadan ook niet meer te komen. Dit is niet het Turkije waarin hij geboren is. ’s Avonds en zelfs ’s nachts zenden de moskeeën niet alleen de oproep tot het gebed uit maar ook de volledige gebedsdienst. Geen beginnen aan je oren daarvoor te sluiten. Dit is niet het Turkije waarin hij geboren is. Over de straat hangen publiciteisvaandels van de lokale besturen om de mensen een deugddoende ramadan te wensen. Scheiding van kerk en staat is steeds de kracht van Turkije geweest. Deze scheiding is met de jaren geworden tot een flinterdun sigarettenblaadje dat aan je lippen blijft plakken, een onaangename smaak achterlaat en wondjes veroorzaakt. Dit is niet het Turkjie waarin Mehmet geboren is. Ik vrees, wij vrezen. Ik zie de bezorgdheid in de ogen van mijn vrienden.
We rijden verder naar Kanlica, i zonder puntjes, en passeren Kuleli, de school waar Mehmet en Gurkan, die moet ook puntjes op de u, hun militaire opleiding genoten. The army guys are still a gang maar ik hoor geen woord over genieten wanneer ze het over hun opleiding hebben. In Kanlica, lees de i als een doffe e, doen we het tweede terras aan. Ook daar druk, druk, druk. We eten yoghurt met poedersuiker. Ik kijk naar de deinende boten die voor het terras liggen en mis onze eigen boot. Misschien wordt het toch tijd om naar Sarimsakli, dat leeft zonder puntjes op i’s, te gaan. Voor Mehmet wordt het tijd om terug te keren. Ook op zondag gaat hij naar kantoor.
Op de terugweg geniet ik van de stilte, de eindeloze Bosphorus en voel de weemoed in mij opkomen. Dat doet deze zee-engte met een mens. Vraag het aan talloze Turkse dichters.
We worden thuis afgezet en de rest van de dag is het Sunday lazy Sunday met een prachtig boek.
