Ik ben thuis!

Aankomst op de luchthaven van Charleroı. We zijn te vroeg, veel te vroeg maar ik maal er niet om. Te vroeg wil zeggen dat ik kan genieten van de drukte in plaats van een zenuwknoop ın mijn darmen te ontwikkelen door de dreigende massa rond mij.

Istanbul, charmante kollos.

Een bezoek aan het Topkapi palas

Na een stevig ontbijt wandelen Sandie en ik naar de ferries. En daar lost ze mij. Voor de eerste maal ben ik alleen op stap in Istanbul.

De automatische piloot uitschakelen

Ongeduldig-vroeg wakker geworden. Ik voel de vermoeidheid in mijn botten maar het leven wacht op mij. De automatische piloot van een volledig schooljaar is uitgeschakeld en nu gaan we gewoon doen.

Start

Het regent. Ik controleer voor de derde keer of onze internationale reispassen nog geldig zijn. Ik ga naar boven, poets mijn tanden en loop terug naar beneden en controleer de tickets. Hoe laat vertrekken we ook alweer?

Genieten!

De volgende morgen leidt ons naar Taksim. Ik neem voor de eerste maal de metro in Istanbul en ik ervaar voor de eerste maal dat deze gigantische stad veroverbaar is.

Sunday, lazy sunday...

Mehmet en Sandie nemen mij mee voor een rit langs de Bosphorus. Maar eerst moet er ontbeten worden.

Zeynep en Cemal

Om elf uur heb ik afspraak met Zeynep en Cemal en hun kinderen. Wie zijn zij? Schatten van mensen die ik in België leerde kennen. Cemal werkend als een contractor voor Alcatel en Zeynep research doend aan de ULB. Na 17 jaar en twee kinderen rijker, keerden ze terug naar Turkije.

Eerste dag in Sarimsakli

Sarimsakli, letterlijk vertaalt, heet deze badplaats ‘met look’, een badplaats aan de Egeïsche kust op 10km van Ayvalik, ook zonder punt, je kan niet meer willen dan je naaste buurman. Een prachtig zandstrand dat ieder jaar talloze Turken uit het binnenland naar zich toe lokt.

Seytan sofrasi

de duivels dis

Seytan betekent duivel en wordt met een duivels staartje onder de s geschreven. Sofrasi, zonder punt op de i, is dis, een rijk gevulde tafel, in Turkije liefst vergezeld van een fles raki zonder punt op de i. Een jaarlijks terugkerende traditie is het bezoek aan Seytan sofrasi. Ik heb deze plek dus al ettelijke keren gezien maar het behoort tot de geplogenheden van de gastvrijheid je invité de kans te geven oh, ha, amai en hoe schoon te roepen. Maar, eerlijk, ik geniet er ook telkens van. Ik geniet van het panorama en word stil, eens te meer.