1. Vanwaar kwam het idee voor de voorstelling “Performing the self – the interview”?
De inspiratie voor deze voorstelling kwam vooral uit wat ik zelf al meemaakte in mijn leven, maar ook uit lezingen, kunst en ontmoetingen. Zo kwam die inspiratie uit mijn academisch onderzoek over post-documentair theater in Lebanon of door de revolutie in Caïro toen ik in Egypte woonde. Ook de theaterworkshops die ik met asielzoekers in Italië deed of mijn huidig werk als leerkracht Maatschappelijke Oriëntatie in Antwerpen dragen er tot bij.
Voor deze voorstelling werkte ik samen Elena Mazzi, een visuele kunstenares met oog voor antropologische verhalen en onderzoeken. Samen lazen we veel en gingen gesprekken aan met professionals (psychologen, advocaten, protection officers, maatschapplijke werkers, ...). Zo creëerden we een betekenisvolle, drietalige tekst die meerdere niveaus aanraakt: empathie, geloofwaardigheid, menselijkheid, culturele misverstanden, maar waarin ook de rol van de wetten in asielprocedures verwerkt zitten. De tekst, en vooral het potentieel dat in de woorden zit, staat voor ons centraal.
2. Hoe kwam je in contact met je acteurs?
Ik organiseerde kleine audities met hulp van de producent (detheatermaker) en KunstZ. Zo kwam ik in contact met Maya Sannen en Fady Al Ghorra. Hun aanwezigheid, stemmen en aandacht voor kleine gebaren vielen op. Ze moeten met enorme beperkingen kunnen werken: schaduwen, ondertitels, een scherm van slechts 2,5 meter, een tafel met stoelen en elkaar. Meer niet. Hoewel Fady ook een Palestijnse erkende vluchteling is, was minder relevant dan zijn professionaliteit en attitude.
3. De personages blijven door die beperkingen anoniem in het toneelstuk, zit daar een bepaalde boodschap achter?
De scène staat open voor interpretatie. Het was belangrijk om een universele ruimte te creëren; een onrealistische, potentiële ruimte die voor én tussen de regels kan ontstaan. Een onverwacht momentje waarin de wederzijdse verwachtingen van de twee personages ter discussie komen.
4. Met welk gevoel wil je dat het publiek de voorstelling ervaart?
Aangezien de interpretatie van de toeschouwer belangrijk is, ben ik dus zelf benieuwd om te ontdekken wat de toeschouwers zien en denken. Daarom is er na de voorstelling een nabespreking. Doordat we in dit stuk zowel inhoudelijk als conceptueel experimenteerden, hebben we al veel verschillende reacties gekregen sinds de première in 2017.
5. Kan kunst volgens jou helpen om volgende generaties bepaalde onderwerpen, zoals vluchtelingen op zoek naar een betere toekomst, anders te laten ervaren?
Ik geloof dat verbeelding, spel en kritische discussie goede elementen zijn om in dialoog te gaan met andere mensen en hun ideeën. Het is een essentiële attitude om samen met respect in een superdiverse maatschappij te leven. We moeten ons verdiepend opstellen en durven doorvragen. Dit telt zowel voor ‘top topics’, zoals de vluchtelingencrisis, maar ook voor de manier waarop we onze wereld willen verbeteren.
Op 26 februari speelt de voorstelling“Performing the self – the interview” in het Red Star Line Museum. Tickets zijn nog verkrijgbaar op onderstaande link.
