Reeds enkele weken loop ik met stemmen in mijn hoofd. Stemmen die het moeten hebben van hun timbre, kracht, emotionaliteit want de boodschap gaat aan mij voorbij. Oh, nee lezer, denkt u vooral niet dat ik de religieuze toer op ga. Mijn atheïsme is mijn steun en toeverlaat, mijn oninneembare rots in de branding en vooral mijn rustpunt. Er is wat en er is het niets, niets meer niets minder. Deze gedachte maakt mij onvoorstelbaar rustig en voldaan.
