Ik ben thuis!

Aankomst op de luchthaven van Charleroı. We zijn te vroeg, veel te vroeg maar ik maal er niet om. Te vroeg wil zeggen dat ik kan genieten van de drukte in plaats van een zenuwknoop ın mijn darmen te ontwikkelen door de dreigende massa rond mij.

Istanbul, charmante kollos.

Een bezoek aan het Topkapi palas

Na een stevig ontbijt wandelen Sandie en ik naar de ferries. En daar lost ze mij. Voor de eerste maal ben ik alleen op stap in Istanbul.

De automatische piloot uitschakelen

Ongeduldig-vroeg wakker geworden. Ik voel de vermoeidheid in mijn botten maar het leven wacht op mij. De automatische piloot van een volledig schooljaar is uitgeschakeld en nu gaan we gewoon doen.

Start

Het regent. Ik controleer voor de derde keer of onze internationale reispassen nog geldig zijn. Ik ga naar boven, poets mijn tanden en loop terug naar beneden en controleer de tickets. Hoe laat vertrekken we ook alweer?

Genieten!

De volgende morgen leidt ons naar Taksim. Ik neem voor de eerste maal de metro in Istanbul en ik ervaar voor de eerste maal dat deze gigantische stad veroverbaar is.

Sunday, lazy sunday...

Mehmet en Sandie nemen mij mee voor een rit langs de Bosphorus. Maar eerst moet er ontbeten worden.

Zeynep en Cemal

Om elf uur heb ik afspraak met Zeynep en Cemal en hun kinderen. Wie zijn zij? Schatten van mensen die ik in België leerde kennen. Cemal werkend als een contractor voor Alcatel en Zeynep research doend aan de ULB. Na 17 jaar en twee kinderen rijker, keerden ze terug naar Turkije.