Zoeken | Red Star Line Museum

Taal is verwarring

Anekdotes. Wanneer ik hier in Turkije mijn toevallig publiek zo aan het lachen kan brengen met deze verhalen, hoop ik dat ze bij u minimum een glimlach zullen weten te ontlokken. De verhalen waarmee ik hier het beste scoor zijn diegene die mijn onkunde in de Turkse taal demonstreren.

En, wat heb jij deze vakantie gedaan, Nabila?

Ik reisde al heel mijn leven met mijn ouders naar Marokko. We reisden om de 2 à 3 jaar. Ik was Marokko zo beu als koude pap. En als het schooljaar terug begon, was ik zo jaloers op mijn klasgenoten die tijdens het klasgesprek vertelden dat ze in Blankenberge waren verbleven, waren gaan fietsen in de Ardennen of een bungalow gehuurd hadden in Nederland.

Daar komen honderden bruiden

Yuyuyuyu! De trouwe Marokkaanse vakantieganger weet maaral te goed wat deze vreugdekreten betekenen: tijd voor een Marokkaans huwelijk! Je gaat niet op vakantie in Marokko zonder een trouwfeest bij te wonen. Je wordt rond je oren geslagen met uitnodigingen. En ook dit jaar, is het weer raak.

Panklaar

De vangst wordt uit de netten in een grote bak geschud.

Niet begrijpen kan luxe zijn

Voor de derde maal ga ik u onderhouden over taal. Ik vertelde het u eerder: taal is mijn wapen, wapen ten aanval en net zo goed ter verdediging. In de loop van deze bijdragen moet u zich ondertussen een realistisch beeld hebben gevormd van mijn kennis van de Turkse taal.

Joyeuse découverte

In Sefrou, een stad zo'n 30 km van Fes, heb ik een joyeuse découverte gedaan in een oud joods schooltje.

Meknes

Ik trek met mijn ouders naar Meknes, waar de schoonfamilie van mijn zus woont. Zij hebben ons uitgenodigd voor het trouwfeest van hun zoon en omdat dit feest drie dagen duurt, blijven de meeste gasten (en ook wij dus) logeren op hun landgoed.

De Turkse keuken

Alleen aan tafel in het restaurant Konak voor een pasta. In Konak komen we al jaren. De bediening is van een extreme vriendelijkheid. Maar liefst zou ik willen tafelen met Gurkan, Eren en Esther met voor onze neus een çilingir geserveerd. Letterlijk is dat de tafel van de slotenmaker.

Misschien wordt het tijd om het over de liefde te hebben

Liefde heeft mij naar Turkije gebracht. Andere rusteloos zoekende ogen hadden mij vijfentwintig jaar geleden net zo goed naar een balkon in Costa Rica kunnen gidsen of naar een klein Oostenrijks dorpje waar mijn zus jaarlijks haar rust en energie vindt. Zijn bruine, bijna zwarte ogen voerden mij naar Turkije. De liefde was daar in dat land te vinden. Home sweet home heeft weinig vandoen met home. Wat is home? Nog steeds weet ik het niet.

Een geluid dat beklijft

Reeds enkele weken loop ik met stemmen in mijn hoofd. Stemmen die het moeten hebben van hun timbre, kracht, emotionaliteit want de boodschap gaat aan mij voorbij. Oh, nee lezer, denkt u vooral niet dat ik de religieuze toer op ga. Mijn atheïsme is mijn steun en toeverlaat, mijn oninneembare rots in de branding en vooral mijn rustpunt. Er is wat en er is het niets, niets meer niets minder. Deze gedachte maakt mij onvoorstelbaar rustig en voldaan.

Inhoudstype

Meld je aan voor de nieuwsbrief