Zoeken | Red Star Line Museum

De vijgenbomen

Toen ik jonger was en we de reis naar Marokko aanvingen was de eerste bestemming het huis van mijn grootouders langs moederskant in Midar.

De reis naar Al Hoceima door het Rifgebergte

Het is na fajr (ochtendgebed) wanneer we vanuit Tanger vertrekken richting de geboortestreek van mijn ouders. Mijn moeder is afkomstig van een bergachtige streek genaamd Bou Maadene en mijn vader was haar buurjongen een stukje verder, in het gebied Mahaleth.

Het afscheid nadert

De terugkeer is aangekondigd. Het vliegtuigticket ligt op mij te wachten op de luchthaven van Izmir. 26 augustus zal ik terugkeren naar België. En ik beef van ongeduld om Gurkan, Eren en Esther in mijn armen te sluiten en hun warme lijven opnieuw dicht tegen mij te weten.

Chefchaouen

Na een wandeling door deze blauwe straten, neem ik in Chefchaouen een kijkje bij Ras el Maa, een bron aan de rand van de stad. Ik wurm mij tussen mensen die er hun kleren wassen en de kinderen die er spelen, om een glas te drinken van het (volgens mijn ouders) lekkerste water van Marokko.

Het bezoek

'De keuken geurt naar het Zuiden, naar Sfax, naar olijfolie, gebakken vis en komijn.
Er wordt aangebeld.

Ifrane

Als ik rond mij kijk, zou ik al bijna vergeten dat ik in Marokko ben, want vandaag wandel ik door Ifrane, de Marokkaanse stad met de meeste Europese invloeden.

Couscous

'Laat de kop er maar aan, die kaakjes zijn 't lekkerst.'

Een geluid dat beklijft

Reeds enkele weken loop ik met stemmen in mijn hoofd. Stemmen die het moeten hebben van hun timbre, kracht, emotionaliteit want de boodschap gaat aan mij voorbij. Oh, nee lezer, denkt u vooral niet dat ik de religieuze toer op ga. Mijn atheïsme is mijn steun en toeverlaat, mijn oninneembare rots in de branding en vooral mijn rustpunt. Er is wat en er is het niets, niets meer niets minder. Deze gedachte maakt mij onvoorstelbaar rustig en voldaan.

Misschien wordt het tijd om het over de liefde te hebben

Liefde heeft mij naar Turkije gebracht. Andere rusteloos zoekende ogen hadden mij vijfentwintig jaar geleden net zo goed naar een balkon in Costa Rica kunnen gidsen of naar een klein Oostenrijks dorpje waar mijn zus jaarlijks haar rust en energie vindt. Zijn bruine, bijna zwarte ogen voerden mij naar Turkije. De liefde was daar in dat land te vinden. Home sweet home heeft weinig vandoen met home. Wat is home? Nog steeds weet ik het niet.

De Turkse keuken

Alleen aan tafel in het restaurant Konak voor een pasta. In Konak komen we al jaren. De bediening is van een extreme vriendelijkheid. Maar liefst zou ik willen tafelen met Gurkan, Eren en Esther met voor onze neus een çilingir geserveerd. Letterlijk is dat de tafel van de slotenmaker.

Inhoudstype

Meld je aan voor de nieuwsbrief